معنویت یکی از نیازهای درونی انسان بوده و برخی از صاحب نظران آن را متضمن بالاترین سطوح زمینه های رشد شناختی ، اخلاقی و تلاش همواره آدمی برای معنا بخشیدن به زندگی و پاسخ به چراهای زندگی می دانند همین امر باعث شده است که سازمان بهداشت جهانی در تعریف ابعاد وجودی انسان علاوه بر ابعاد جسمانی، روانی، اجتماعی به بعد معنوی اشاره کند و بعد چهارم یعنی بعد معنوی را نیز در رشد و تکامل انسان مطرح سازد. تحقیقات نشان داده است که هوش معنوی می تواند از طریق آموزش افزایش یابد. آموزش هوش معنوی را می توان آموزش درک ما از خودمان و دیگران، انتخاب منابع معنوی و بکارگیری آن در تمامی لحظات زندگی، افزایش همگرایی افراد در زندگی، آزادسازی خودبه خود هوش درونی، درک دیگران در سطح عمیق تر، پذیرش تغییرات و اقدام درست در آن مواقع و کشف وجود واقعی خود تعریف نمود. در راستای این جهت گیری، سازه هوش معنوی به منظور تقویت و استفاده از روابط معنوی برای گنجاندن شیوه ی زندگی سالم در نظام ارزشی انسان می باشد.