خط و مشی های اقتصادی ایران در طول دهه های اخیر بر صادرات نفت متکی بوده است. با توجه به آسیب پذیری هایی که تداوم این وضعیت با توجه به نوسانات قیمت نفت برای کشور در بر داشته و دارد، لزوم شناسایی دست یابی به بازارهای جدید بین المللی مورد تأکید مسئولان عالی کشور قرار گرفته است(1). عدم حضور تولید کنندگان داخلی موجب عقب ماندگی آنها نسبت به سایر رقبا و تمایل مصرف کنندگان ایرانی به خرید و مصرف کالاهای خارجی گردیده است. تمایل مصرف کنندگان ایرانی به مصرف کالاهای خارجی را می توان با استفاده از عناصر آمیخته بازاریابی (محصول، قیمت، ترفیع، توزیع) تشریح نمود. بر اساس این پژوهش دلایل عمده عدم تمایل مصرف کننده ایرانی به خرید کالاهای ملی را می توان در عدم توانایی شرکت های تولید کننده ی ایرانی در رقابت با سایر تولید کنندگان محصولات مشابه خارجی در عناصر آمیخته بازاریابی جستجو نمود. رقابت فشرده و پرشتاب در دنیای تجارت امروزی بدان معناست که شرکتهایی می توانند به بقاء خود در بازار بین المللی امیدوار باشند که بازاریابی جهانی را مورد توجه قرار دهند. در واقع شرکتی که فاقد دیدگاه جهانی است کسب و کار داخلی خود را در برابر رقبایی که دارای هزینه های کمتر، تجارب بیشتر و محصولات بهتر هستند به مخاطره می اندازد (1). عدم حضور پر رنگ شرکت های ایرانی در بازارهای بین المللی، توان رقابت با سایر رقبا را از آنها سلب نموده و مصرف کننده ی داخلی را به خرید محصولات مشابه از تولیدکنندگان خارجی، ترغیب و هدایت می کند. بنابراین گام نخست در برطرف نمودن این معضل، تغییر نگرش تولید کننده داخلی نسبت به بازاریابی جهانی است و در صورت محقق شدن این امر و امکان رقابت محصولات داخلی با سایر محصولات مشابه تولید شده توسط رقبای خارجی، آنگاه امکان بررسی و تجزیه و تحلیل رفتار مصرف کننده ی ایرانی، نسبت به محصولات مشابه داخلی و خارجی فراهم خواهد شد. این پژوهش ریشه ی عدم تمایل مصرف کننده ی ایرانی به خرید و مصرف محصولات داخلی را ناشی از عدم توان رقابت پذیری محصولات داخلی در زمینه عناصر آمیخته بازاریابی( محصول، قیمت، ترفیع و توزیع) با محصولات مشابه خارجی مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. در پایان مقاله راهکارهای علمی و عملی در راستای پر رنگ تر شدن نقش شرکت های تولید کننده ی داخلی در بازارهای بین المللی ارائه می گردد.