توسعه پایدار جوامع و به تبع آن توسعه منابع انسانی وابسته به آن است که دولت ها به عنوان قدرتمندترین عامل اقتصادی و اجتماعی بتوانند ضمن بسترسازی مناسب و ایجاد فضای لازم جهت رشد و شکوفایی استعدادهای انسانی از توان کل جمعیت فعال اقتصادی اعم از زن و مرد بهره جسته و آن توان را اثربخش نمایند. اصل 28واصل 43 بند 2 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران کار برای همه و ایجاد اشتغال کامل را از وظایف دولت می داند. قانون برنامه توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی سالهای 72 - 68 و 77 - 73و77-73 طی بند 7-1-6 توسعه و حمایت از مشاغل مولد با تاکید بر خوداشتغالی و تولیدات خانگی بخش غیر مزدبگیری اشتغال ازجمله سیاست های ایجاد اشتغال قلمداد گردیده است. روش تحقیق این مقاله با توجه به شاخصهای کارآفرینی زنان در دنیا و مقایسه ایران با بعضی کشورهای دنیا انجام گرفته است. یافته ها نشان داد موانع زنان کارافرین ایران فرهنگی و اجتماعی بوده و موانع قانونی خیلی کمتر بوده که درکشورهای دیگر این موانع کمتر بوده و باعث رشد کارافرینی شده است.
فرمت مقاله:  pdfهمراه با لوگوی کنفرانس