پژوهش حاضر با هدف شناسایی تأثیر مهارت های حل مسئله اجتماعی بر مدیریت بحران شهری انجام گرفته است. حل مسئله اجتماعی یک فرآیند رفتاری - شناختی معطوف به خود است که در طی آن فرد کوشش می کند راه حل های مؤثر و سازگارانه ای را برای موقعیت های مشکل آفرین خاص که در مسیر زندگی روزانه با آنها مواجه می شود شناسایی و کشف کند. مهارت های حل مسئله اجتماعی از دو بعد سازگارانه و ناسازگارانه تشکیل شده است که مؤلفه سازگارانه آن شامل دو بعد؛ جهت یابی مثبت حل مسئله، سبک حل مسئله منطقی و مؤلفه ناسازگارانه شامل سه بعد؛ جهت یابی منفی مسئله، سبک تکانشی/ بی دقتی و سبک اجتنابی است. بر اساس یافته های پژوهش که به روش کتابخانه ای صورت گرفته، افرادی که از ابعاد سازگارانه مهارت های حل مسئله اجتماعی برخوردارند نسبت به افرادی که از ابعاد ناسازگارانه حل مسئله استفاده می کنند موفقیت بیشتری در مدیریت بحران شهری دارند. در نهایت راهکارهایی برای بهبود مهارت های حل مسئله اجتماعی برای مواجه اثربخش تر با مدیریت بحران شهری ارائه می شود.