از مهم ترین مسائل اجتماعی در امنیت ملی ج.ا.ایران، تنوع قومی است. به نظر می رسد که این تنوع قومی می تواند هم منبع چالش باشد و هم فرصت هایی را برای رشد و توسعه کشور فراهم ساخته و منبع قدرت محسوب شود. هر یک از قومیت ها به شکل بالقوه، ظرفیت قابل توجهی برای ادغام در مصالح ملی، مشارکت سیاسی و حفظ و حراست از کشور دارند، بنابراین تهدیدهای مطرح شده در مورد گروه های قومی، بیشتر بر اثر مشکلات مدیریتی بوده و می توان با مدیریت مناسب ارزش های ملی و توسعه عدالت بین قومی، این تهدیدها را برطرف ساخت. در این پژوهش، ابتدا به روش اقدام پژوهی تاریخی و تفسیری، منابع بالقوه تعلق های ملی هفت قوم فارس، لر، بلوچ، ترکمن، عرب، کُرد و آذری مورد شناسایی قرار گرفته و سپس با مراجعه به خبرگان و استفاده از فن (تکنیک) دلفی فازی، ضریب اهمیت و تاثیر این مولفه در بروز بحران قومی یا تسریع روند توسعه هم افزا و همگرا، بررسی شده است.
توجه: کلیه درآمد حاصل از فروش این فایل جهت کمک به کودکان سرطانی استان سیستان و بلوچستان تعلق می گیرد.