انجمن‌های علمی دانشجویی در حال حاضر فراگیرترین، جامع ترین و بزرگترین تشکل دانشجویی در نظام آموزش عالی کشور می باشند. انجمن علمی دانشجویی تشکلی است که با حضور مشارکت جمعی از دانشجویان علاقه مند به فعالیت های علمی و بصورت جمعی در یک رشته خاص شکل می گیرد. انجمن علمی دانشجویی با کاربردهایی همچون ترویج فرهنگ کار علمی بصورت گروهی، آموزش و بازآموزی فعالیت های اجتماعی، کاربردی، حرفه ای و شناسایی، شکوفایی و ترویج خلاقیت دانشجویان و ترویج فرهنگ پژوهش در جامعه دانشجویی دانشگاه می پردازد و بعنوان بازوی پرتوان در راستای تحقق اهداف آموزش عالی کشور قدم برداشته و نقش بسزایی در تحقق دانشگاه تمدن ساز اسلامی -ایرانی برعهده دارند. (آئین نامه انجمن های علمی – دانشجویی دانشگاه ها، 1388) لذا ضرورت مطالعه و آسیب شناسی این تشکل دانشجویی و ارائه راهکارهای کاربردی در جهت ارتقاء فعالیت های آن بر همگان مشهود است. در این مقاله در ابتدا تاریخچه - تعریف - اهداف و کارکردها - ساختار و محتوای انجمن های علمی دانشجویی کشور مطرح می شود و در ادامه تعریف کارآیی و شاخص های سنجش کارآیی انجمن های علمی دانشجویی عنوان می گردد. سپس به طرح مسئله پرداخته و عنوان می کنیم که چرا فعالیت انجمن های علمی دانشجویی از لحاظ کمی و کیفی در دوره های مختلف متفاوت بوده و دچار نوسان است؟ در ادامه به آسیب شناسی انجمن های علمی دانشجویی و یافتن ریشه ها و علل مسئله فوق می پردازد. و مدلی را تحت عنوان علل عدم ثبات فعالیت های کارآمد در انجمن های علمی دانشجویی مطرح می کند. در بخش انتهایی مقاله راهکارهای علمی و اجرایی در جهت رفع آسیب های فوق و ماندگاری فعالیت های کارآمد در انجمن های علمی دانشجویی با توجه به مطالعات تجربی در دانشگاه فردوسی مشهد مطرح می گردد. راهکارهای فوق سبب افزایش آشنایی و آگاهی دانشجویان از انجمن عملی دانشجویی و افزایش انگیزه برای فعالیت در این تشکل دانشجویی و سبب جایگزینی مناسب اعضا طی دوره های مختلف و ثبات کارآمدی در فعالیت های این تشکل خواهد شد. مطالب عنوان شده در این مقاله می تواند بعنوان الگویی مناسب در جهت رفع نوسان کارآیی از فعالیت انجمن های علمی دانشجویی استفاده و سبب ثبات کارآمد و ارتقاء سطح کیفی و کمی فعالیت های این تشکل دانشجویی گردد.