مدیریت دولتی نوین یا مدیریت گرایی (Managerialism) روندی است که برای حل مشکلات مربوط به نظام های مدیریتی مورد استفاده در نظام دولتی از دهه نود در کشورهای توسعه یافته به طور فراگیر و در کشورهای در حال توسعه به صورت تجویزی مورد ساتفاده قرار گرفته است. این نظام که در واقع مدیریت مبتنی بر مفهوم مدیریت دولتی بر اساس بازار یا دولت کارآفرین است بر اساس سه مؤلفه صرفه جویی، کارآیی و اثربخشی به شاخص های زیر توجه دارد: الف- انتقال بخش عمده ای از فعالیتهای مدیریت دولتی به خارج از بدنه دولت بر اساس مفهوم نتیجه، ب- حذف مفهوم دیوان سالاری کلاسیک، ج- شفاف سازی اهداف فردی و سازمانی از طریق مفهوم شاخص عملکرد، د- تعهد سیاسی کارکنان به دولت حاکم، ه- انجام ازمون بازار از وظایف دولت، و- کاستن از وظایف دولت از طریق خصوصی سازی. در این مقاله سعی شده است ضمن نقد کارکردهای این نظام در ساختار کشورهای درحال توسعه ضرورت توجه به شاخص های مدیریت دولتی نوین در نظام مدیریتی کشور با توجه به ویژگی های بومی ان مورد بحث قرار گیرد.