هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های دلبستگی (ایمن، اجتنابی، دوسوگرا) و ابعاد شخصیت (نوروزگرایی، برونگرایی، تجربه پذیری، همسازی، وظیفه شناسی) بود. 233 دانشجوی دانشگاه تهران (102 پسر، 131 دختر) با پر کردن مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI) و مقیاس شخصیت پنج عاملی NEO-FFI در این پژوهش شرکت کردند. نتایج پژوهش حاضر به عنوان پژوهشی توصیفی نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن با برونگرایی و همسازی همبستگی مثبت معنی دار وجود دارد، بین سبک های دلبستگی ناایمن (اجتنابی و دوسوگرا) و نوروزگرایی همبستگی مثبت معنی دار وجود دارد. بین سبک های دلبستگی ناایمن (اجتنابی و دوسوگرا) و برونگرایی همبستگی منفی معنی دار وجود دارد، بین سبک دلبستگی دوسوگرا و وظیفه شناسی همبستگی منفی معنی دار وجود دارد. بین سبک دلبستگی دوسوگرا و وظیفه شناسی همبستگی منفی معنی دار وجود دارد، بین سبک دلبستگی اجتنابی و همسازی همبستگی منفی معنی دار وجود دارد. بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که مدل های درونکاری ایمن و ناایمن از خود و دیگران، که در چارچوب روابط دلبستگی نوزاد-مادر تشکیل می شوند، شکل گیری صفات شخصیت را تحت تأثیر قرار می دهند.