در دو دهه اخیر اغلب کشورها برای ارتقای کیفیت آموزش عالی کوشش های ویژه ای به عمل آورده اند. در انجام این امر از رویکردهای ارزیابی (ارزشیابی) استفاده کرده اند. در میان رویکردهای گوناگون که برای این منظور وجود دارند، ارزیابی درونی دارای ویژگی هایی است که می تواند برای ارتقای مستمر کیفیت به کار برده شود. در نظام آموزش عالی ایران در سال 1375 یک طرح ارزیابی درونی به طور آزمایشی در شش گروه آموزشی در سه دانشگاه علوم پزشکی به اجرا درآمد. بر اساس داده های حاصل از طرح یادشده، در این مقاله ابتدا چارچوب نظری ارزیابی درونی و سپس ضرورت استفاده از آن بیان می شود. پس از آن با تحلیل داده های حاصل از اجرای ازمایشی ارزیابی درونی، رویکرد مناسب این نوع ارزیابی در دانشگاههای علوم پزشکی عرضه می شود. سرانجام چگونگی کاربرد آن در نظام آموزش عالی کشور موردبحث قرار می گیرد