هدف این مقاله اندازه گیری فقر در ایران با استفاده از تکنیک های جدید اندازه گیری فقر است. دوره موردنظر از سال ١٣٦٨ تا یک سال پس از برنامه پنج ساله اول (١٣٧٣) است. نتایج نشان می دهد که فقر در طول این دوره در کل کشور و نواحی روستایی افزایش یافته است؛ اما با وجود افزایش نرخ فقر در نواحی شهری، وضعیت فقیرترین فقرا در این بخش بهبود یافته است. به عبارت دیگر اجرای سیاست تعدیل اقتصادی در کشور افزایش فقر مطلق را به دنبال داشته است. این مقاله در کنار نتایج کاربردی، متدولوژی جدیدی را برای شاخص معادل سازی پیشنهاد نموده است.