امروزه سطوح متفاوتی از همپیوندی اقتصادی منطقه ای در مناطق مختلف جهان تجربه می شود. در منطقه ای که ایران واقع شده است، دو تشکل اقتصادی منطقه ای «سازمان همکاری اقتصادی» و «شورای همکاری خلیج فارس» قرار دارند که بالقوه می توانند شرکای طبیعی تجاری ایران قلمداد شوند. نگاهی اجمالی به وضعیت کلی کشورهای عضو دو تشکل مذکور نشان می دهد که بین این کشورها تفاوتهای بارزی نظیر ساختار اقتصادی ناهمگون، سطوح توسعه متفاوت، نظامهای سیاسی مختلف و تنوع قومی و فرهنگی آشکاری وجود دارد. هدف مقاله حاضر، بررسی امکان تشکیل هسته مرکزی یک همپیوندی اقتصادی منطقه ای مناسب در این منطقه است. با آگاهی از این موضوع که یکایک اعضای دو تشکل مورد بحث، بازیگرانی موثر، کارا و فعال نیستند، لذا باید برای تشکیل یک هسته مرکزی، کشورهایی را شناسایی نمود که دارای مجموعه معیارها و قابلیتهایی حداقل از جنبه اقتصاد کلان بین الملل باشند. مقاله حاضر از هفت قسمت تشکیل شده است: پس از مقدمه، در قسمتهای دوم تا ششم به ترتیب به ادبیات نظری همگرایی و همپیوندی اقتصادی از منظر روابط بین الملل، برخی از شاخص های اقتصاد کلان بین الملل مؤثر در تشکیل هسته مرکزی یک همپیوندی اقتصادی منطقه ای، چگونگی انتخاب کشورها، روش بررسی و رتبه بندی کشورها و نتایج حاصل از رتبه بندی کشورها با هدف تشکیل هسته مرکزی یک همپیوندی مناسب پرداخته شده و در قسمت پایانی هم خلاصه و نتیجه گیری حاصل از تحقیق ارایه گردیده است.به طور کلی، براساس نتایج حاصل از مقاله حاضر، از نظر توانمندی های اقتصادی و روابط تجاری، شش کشور عربستان سعودی، ایران، ترکیه، قزاقستان، پاکستان و امارات متحده عربی مناسبترین کشورها جهت تشکیل هسته مرکزی اولیه همپیوندی اقتصادی منطق های محسوب می شوند.