سیاست استراتژیک تجاری، سیاست تجاری برای اثرگذاری بر تصمیمات انحصارگران چند جانبه در بازارهای جهانی است. این سیاست طی دو مرحله قابل اجرا است: انتخاب صنایع و هدفگیری صنایع منتخب. مهمترین ابزارهای سیاست استراتژیک تجاری شامل وضع تعرفه بر واردات رقیب و اعطای یارانه به صادرات است. در بازار متقابل از هر دو ابزار استفاده می شود. فرایند کاربرد سیاست استراتژیک تجاری در کشورهای در حال توسعه از طریق خلق مزیت است. معیارهای پیشنهادی برای انتخاب صنایع در کشورهای در حال توسعه برای خلق مزیت شامل: سودآوری، رانت نیروی کار، انرژی بری، مزیت هزینه ای و دانش فنی و مهارت نیروی کار است. بر این اساس، ٣ صنعت برگزیده ایران جهت خلق مزیت برای توسعه صادرات صنعتی، به ترتیب عبارتند از: تولید فلزات اساسی (کد ٢٧)، تولید سایر محصولات کانی غیرفلزی (کد ٢٦)، تولید مواد و محصولات شیمیایی (کد ٢٤). بازار این صنایع، متقابل است. نرخ مؤثر حمایتی ١٦ فصل از ٢٣ فصل تعرفه ای صنایع منتخب، منفی است. در مقاله حاضر، حداقل نرخ تعرفه و جبران صادراتی برای دستیابی به نرخ مؤثر حمایتی مثبت به منظور خلق مزیت، ارایه شده است.