در دنیای کنونی کشورهای درحال توسعه در فعالیت های منابع بر یا کاربر که نیاز به مهارت کم و فن آوری پایین دارند، تخصص می یابند و با گذشت زمان به سمت فعالیت هایی که نیازمند سرمایه، مهارت یا فن آوری پیشرفته تری هستند، تغییر مسیر می دهند که این امر نیازمند تغییر در عوامل تولید است. پس ساختار صادراتی به خودی خود مشکلی را ایجاد نمی کند. خلی ساده قیمت عوامل را منعکس کرده و به صورت خودکار و با سرعت، خود را تطبیق می دهد. نداشتن یک ساختار صادراتی مشخص به مراتب مطلوب تر از این است که ساختاری وجود داشته باشد که در آن هیچ عامل خارجی یا دانش پویای موثری نباشد تا بازدهی های اجتماعی را به سوی بازدهی های خصوصی هدایت کند. در این مقاله ساختار صادرات صنعتی ایران به لحاظ فن شناختی مورد بررسی قرار گرفته و با روند جهانی مورد مقایسه قرار گرفته است.