تا قبل از جنگ جهانی دوم، مدیریت راه آهن دولتی ژاپن با وزارت راه آهن بود. بعد از جنگ، در سال 1948، زنرال مک آرتور، فرمانده ارشد متفقین، دستور تجدید ساختار شرکتهای مهم دولتی ژاپن به شکل شرکتهای سهامی عام را به دولت داد. شرکت سهامی عام برای دولت ژاپن، مفهومی جدید بود. بنابراین از طرف بروکرات ها که مخالف تبدیل راه آهن دولتی به شرکتی مستقل بودند، مقاومت قابل توجهی در این ارتباط وجود داشت. قصد اصلی ژنرال مک آرتور و کارشناسانش این بود که در عین حفظ مالکیت دولتی، مسئولین راه آهن استقلال در مدیریت داشته باشند (شبیه شرکتهای خصوصی). آنها انتظار داشتند با انجام چنین کاری، اختلافات در حال رشد بین مقامات راه آهن و اتحادیه های کارگری، بدون دخالت دولت، حل شود. درنتیجه، در ژوئن 1949، راه آهن دولتی به شکل شرکت سهامی عام تجدید ساختار یافت و راه آهن ملی ژاپن (JNR) نامگذاری شد. این مقاله تجربه شرکت ملی راه آهن ژاپن را در گذار از یک شرکت با مالکیت دولتی به شرکت هایی با مالکیت و مدیریت خصوصی به بحث می گذارد.